Morgen maken we de lange rit naar Middelburg. Een reis waarvan ik nu al weet dat we er het liefste geen einde aan zouden willen laten komen. Daar wachten namelijk ontzettend verdrietige ouders die afscheid moeten nemen van hun enige zoon. Martin, volwassen man met een kwajongensachtige uitstraling en een gouden hart. Veel te jong en helemaal alleen gestorven. Alle goede raadgevingen in de wind slaand, want je leeft maar een keer,toch? liet juist dat gouden hart hem ongelooflijk in de steek.
Ik kan me niet herinneren hem ooit lang boos te hebben gezien en de enkele keren dat ik me druk maakte om de dingen die hij deed liet hij me met een kwinkslag, een knipoog alweer snel vergeten waar ik me nog geen minuut gelden zo druk om had gemaakt. Zelfs nu, op zoxe2x80x99n moment als dit, moet ik glimlachen als ik aan hem denk. Zijn (zonnebank) bruine hoofd, altijd tot in de puntje verzorgd (het woord ijdeltuit had voor hem uitgevonden kunnen zijn) de manier waarop hij liep, het gemak waarmee je hem in de maling nemen kon. Charmeur, levensgenieter maar vooral ook zoekende naar iets wat hij nooit echt heeft kunnen vinden, vastigheid. Niet in zijn werk, niet in zijn relaties. En toch wist hij altijd overal een positieve draai aan te geven.
Aan mij om een stukje tekst te schrijven dat morgen zijn familie, maar vooral zijn ouders troosten moet. Een onbegonnen taak
Marloes 
dat lijkt me zwaar. heel zwaar.
Gecondoleerd. Wat ongelooflijk heftig. Ik wil jullie en alle mensen die van Martin houden heel veel sterkte toewensen.
Gecondoleerd, ook ik wil jullie en alle mensen die van Martin houden heel veel sterkte toewensen..
Ow, vreselijk. Heel veel sterkte, inderdaad een heel moeilijke taak…
sterkte ermee, het gaat je vast lukken
Dat lijkt inderdaad onbegonnen maar het zal je vast lukken. Heel veel sterkte straks.
Gecondoleerd met Martin en sterkte.
Het is je vast gelukt om wat woorden neer te schrijven.
vandaag was het dus.
sterkte alsnog en voor nu.
Jeetje wat een zware taak, gecondoleerd…
Ouders die hun kind overleven. Kan het erger?
Oh, wat erg. Sterkte. Heel veel sterkte.
Het is je vast gelukt.
heel veel sterkte. en wat fijn, die glimlach als je aan ‘m denkt. hopelijk hebben veel van zijn nabestaanden dat!
ontzettend moeilijk, maar ik heb er alle vertrouwen in dat het gelukt is.
veel sterkte verder.
goede wow onmogelijk.
vertroosting te geven aan familie die erg verdrietig is, voelt als een onmogelijke opgave.Toch denk ik als je je hart laat spreken en naast hun gaat staan in dit verdriet….wel iets vertroosting kan geven voor een moment.