Gisteravond mocht ik kijken naar Wat het lichaam niet vergeet dat bij Toneelgroep Oostpool gisteravond in premixc3xa8re ging.
Negen (vooral) jonge acteurs achter een grote doorzichtige wand maken van de hele vloer gebruik. In het begin lijkt het of je naar een moderne dansvoorstelling kijkt. Trage bewegingen, waarbij slecht enkelen elkaar ook echt aanraken, opvangen en wegdragen.
Als een van de actrices naar de wand komt en in gesprek gaat met het publiek komt er een bijzondere interactie op gang die soms hilarisch, soms een beetje gxc3xaanant maar steeds boeiend blijft. Vooral de vrouw die troost zoekt is aangrijpend.
Het lichaam maar vooral de lust, het ongrijpbare verlangen naar schoonheid en bevrediging komen in allerlei aspecten aan bod. Er wordt weinig tekst gebruikt en dat maakt het soms moeilijk om de achterliggende gedachte van regisseur Marcus Azzini te doorgronden. Zo blijft het mij een raadsel waarom acteur Ali Ben Horsting de hele voorstelling naakt over het podium beweegt. Wat wil hij daarmee duidelijk maken? Twee clowns die ongeremde sex met elkaar lijken te hebben gaan voor mijn gevoel ook iets te lang door.
wat het lichaam niet vergeet from Sieger on Vimeo.
De oude garde, zij die Wittenbols en Ligthert een warm hart toedroegen zullen moeten wennen aan producties zoals deze jonge ploeg ons van nu af aan zal laten zien. Net als de funkie DJ die na afloop zijn klanken liet horen en de patatkraam voor de deur, die de plaats van de bitterballen, vlammetjes, stukjes kaas en worst ingenomen heeft
Er waait een nieuwe wind door Toneelgroep Oostpool, fris, maar zeer zeker niet onaangenaam.
Marloes 
Grappig vind ik, dat ik hier gisteren ook al was en niet meteen wist hoe te reageren en nu zie ik dat anderen dat wellicht ook hebben ? Ik moet zeggen dat dit niet mijn genre toneel is. Het gekke is dan, dat wat op film bij mij nog net kan, op toneel te confronterend is. Dat is toch dichterbij en zoals ik het van jou nu begrijp, zou ik er geen verhaal van kunnen maken en dan zijn de acts voor mij ook niet betekenisvol en daarmee eerder afstotend. Dat geldt overigens dan weer niet voor de beelden in het bijgevoegde filmpje. Die kan ik dan toch wel weer teder vinden.
@Margriet, en toch zou je het een kans moeten geven. Je weet namelijk niet of iets je echt niet bevalllen zal als je er niet op z’n minst een keer naar bent gaan kijken. Waar ik moeite mee heb, is voor jou misschien helemaal niet zo erg en andersom.
ik moet bij je omschrijving toch sterk denken aan Leen Jongewaard met het met het meesterlijke lied van Guus vleugels:
HET MODERNE REPERTOIRE.
sorry, dat krijg je als je al zo lang meeloopt.
Apart, maar om te oordelen moeten we het toch eerst zelf gezien hebben..
Eerlijk gezegd denk ik niet dat dit iets voor mij is. Ik zou me vast een beetje opgelaten voelen…
Ik vind het echt lef om zo een nieuw ensemble aan het grote publiek voor te stellen. En hoe geslaagd! Azzini neemt je mee in een rollercoaster van troost, humor, kwetsbaarheid, intimiteit, emotie, liefde, seksualiteit, onzekerheid, heftigheid en vergankelijkheid. De spelers op hun kwetsbaarst. Als toeschouwer zat ik voortdurend op het puntje van m’m stoel omdat het stuk hongert naar meer. Wat een spel en durf! “Doen ze het goed?” “JA!”