Gisteravond, terwijl de lucht in huis nog zwaar op mijn schouders hing, keek ik met een ongekende gulzigheid naar Joexe2x80x99s Palace. Ik werd meegezogen in het verhaal, de personages ontroerden me. Op het einde, als de oude man het geheim van zijn rijkdom ontdekt, worden de scxc3xa8nes gruwelijk, mensonterend. Met afgrijzen bekijk ik de beelden van naakte mannen die over het asfalt kruipen terwijl hun vrouwen hoog boven in de bomen op commando vogels nadoen. Hun angst voelbaar, de vernedering pijnlijk .

Midden in de nacht werd ik wakker. Beelden en verhalen uit mijn jeugd tolden door mijn hoofd. De Holocaust, het begin en het einde. Opgegroeid met de verhalen, een met de geschiedenis. Tenslotte was de oorlog nog maar net ten einde toen ik geboren werd. Mijn generatie heeft nog genoeg bagage van de vorige meegekregen, mijn kinderen zijn al veel minder belast. Terwijl ik probeer de beelden te verjagen schieten de mooiste zinnen door mijn hoofd. De nacht slaat ze voor altijd op in de schaduw van het donker. Ongrijpbaar, niet voor daglicht bestemd.

NB, mocht u de kans krijgen om deze of andere films van Britse scenarioschrijver Stephen Poliakoff te bekijken dan moet u dat echt doen.