Een beklemmend gevoel heeft zich in mijn borstkas genesteld en snoert mijn keel dicht. Het begon vannacht al, toen ik gillend wakker werd en de man voor de zoveelste keer de stuipen op het lijf joeg. Sindsdien lijkt het ademhalen niet meer vanzelf te gaan, moet ik vechten om elke hap zuurstof. Waar die angstdromen vandaan komen weet ik niet, maar telkens weer laten ze mij volkomen uitgeput en leeg achter. Zoals gewoonlijk tijdens moeilijke momenten zoek ik afleiding in muziek. De juiste melodie zorgt uiteindelijk voor ontlading, warme tranen brengen de hoognodige verlichting.

I don’t know what I’m searching for
I never have opened the door,
Tomorrow might find me at last,
Turning my back on the past,
But, time will tell, of stars that fell,
A million years ago.
Memories can never take you back, home, sweet home.
You can never go home anymore.