Op zoek naar wat eens was probeert ze zich staande te houden in het leven van alledag. Een intensief gesprek laat haar nog meer twijfelen. Twijfelen aan zichzelf, en aan wat ze nou eigenlijk echt wil. Het groeien gaat in een moordend tempo. Pieken en dalen komen voorbij. Haar tomeloze inzet. Enthousiasme van het begin heeft plaats gemaakt voor demotivatie en cynisme. Oprechte belangstelling of gefingeerde, ze voelt het op haar klompen aan. Ze ziet de willekeur waarmee gewerkt wordt. Regels die te pas en te onpas veranderen, alleen van toepassing op hen die ergens onderaan de ladder staan. Ze heeft misschien toch net niet genoeg in huis om er professioneel mee om te gaan. Te oud voor deze snelle wereld waar bijten of gebeten worden de norm is.

De eerlijkheid gebiedt ook om toe te geven dat ergens opnieuw beginnen haar ook niet aanspreekt. Ze heeft zich hier altijd als een vis in water gevoeld, de meeste mensen zijn haar dierbaar. De taken zijn duidelijk, er zijn geen grote veranderingen. Continuxc3xafteit waar ze zich veilig in voelt. Maar de onvrede vreet stukje bij beetje haar laatste loyaliteit weg.

Ze heeft in ieder geval nu haar grens aangegeven. Ze zal haar uiterste best moeten doen de voldoening en het plezier dat er ooit was terug te vinden. Mochten al haar pogingen niets opleveren dan weet ze wat haar te doen staat. In dat geval zal ze voor het eerst van haar leven eerst voor zichzelf moeten gaan zorgen.

NB, bovenstaand stukje is fictief, en een combinatie van de laatste twee wow onderwerpen. Ik wil het maar even gezegd hebben