Ze ziet het niet meer zitten, is haar weg even helemaal kwijt. Gefrustreerd omdat ze de woorden niet vinden kan. Zomaar uit het niets was de hond op haar afgekomen en had haar volledig verrast. Met een beweging had hij zijn tanden in haar been gezet, de schrik groter dan de pijn. Op het moment dat ze de eigenaresse aansprak bleek deze nog valser dan de hond. Ze vroeg zich af hoe zoiets mogelijk was, haar vertrouwen in het goede zo geschonden.
Ik sta versteld. Mijn dochter, waarvan ik dacht dat ze wel wist waar Abraham de mosterd haalde. Die zich door niemand liet afbluffen en die zeer zeker niet op haar mond gevallen was, helemaal over haar toeren door de venijnige reactie van een kenau. Of zat er meer achter dan ze in eerste instantie met me wilde delen? Terwijl we onze eigen viervoeter uitlaten voel ik de spanning. Wetende dat aandringen nutteloos is laat ik het gaan. Later, veel later komt het hoge woord er uit. Ze voelt zich doodongelukkig. Ondanks het feit dat ze zo graag zelfstandig wil zijn, is de kamer in de grote stad niet het walhalla. Ze mist ons, ze mist haar vrienden maar vooral haar eerste vriendje. Ze wordt heen en weer geslingerd tussen haar drang naar vrijheid en de wens om zoveel mogelijk in zijn omgeving te zijn.
Haar geluk ligt niet langer in die geweldige kamer in Utrecht, maar in een klein hok in Nijmegen. Ze stikt haast in haar emoties.
Mijn bijdrage aan de tweewekelijkse WOW, uit het leven gegrepen
Marloes 
En wat voor een WoW! Inderdaad, uit het leven gegrepen.
De strijd van een jong volwassene, die nog lang niet klaar is met het veroveren van een eigen plekje.
Het lijkt allemaal zo leuk, maar het valt soms enorm tegen.
Maar ze deelt haar gevoel in ieder geval wel met je Marloes. Dat is aan de ene kant fijn, maar als moeder kan je je er ook zorgen over maken.
Herkenbaar.
Maar het is wel zielig voor de dochter.
Ach ja, de maatschappij, Veronica en postbus 51 hxc3xa8? Maken je compleet ongelukkig als je daar naar luistert.
Mooi!
Je voelt je weer even jong. Want zo voelde het soms toen we nog zo jong waren.
Allereerst; welcome back!
Wat een mooie WOW, maar wel wat verdrietig.je staat in deze zelf een beetje machteloos, je wilt zo graag dat ze gelukkig is maar je weet ook dat ze het nu zelf moet doen! Uitvliegen is moeilijk!
Groetjes!
gelukkig kan ze haar verhaal alsnog aan je kwijt… en mensen die dat kunnen, vinden altijd het geluk wel weer !
gelukkig kan ze haar verhaal alsnog aan je kwijt… en mensen die dat kunnen, vinden altijd het geluk wel weer !
Mooi geschreven. Het hoort bij groter groeien/volwassen worden. Je pad vinden, geluk vinden en hopelijk vasthouden.
Na xc3xa9xc3xa9n dag op kamers dacht ik heel snel terug te willen naar mijn eigen kamer in mijn ouderlijk huis. Gelukkig was mijn ongelukkige gevoel snel voorbij…. Het had niet langer moeten duren.
Ik voel het verhaal.
Slik en nog eens slik. Over twee weken vliegt de mijne uit, maar dan 1500 km weg, ik hoop zo dat ze kan aarden…prachtig van treurnis Loes.
Misschien hoort dat ongelukkig er wel gewoon bij. Het toont hoe gelukkig ze thuis was. Daar is zo maar geen alternatief voor gevonden. Kost tijd maar het komt natuurlijk goed.
Maar dan die hond. Hoe weet zo’n beest dat. Ruikt hij de verzwakking? Bijt hij daarom? Of is hij het verlengstuk van de bek van zijn vrouwtje. Ik zou zeggen: beiden muilkorven en op het dorpsplein aan zo’n paal nagelen. De overrijpe tomaten doen de rest.
Met zo’n optimistisch onderwerp worden er toch een heleboel treurgige wow’s geschreven deze keer.
Valt het mee met die beet? Wat een rotmens zeg!
Zeker zo iemand die op aggressieve toon begint te roepen dat hij dat anders nooit doet, daarmee implicerend dat het jouw schuld wel zal zijn? Als je haar een draai om haar oren geeft en vervolgens zegt “raar, dat doe ik anders nooit” belt zij waarschijnlijk de politie, handiger is dus om dat zelf maar te doen.
Zaken missen is een goede manier om achter je gevoelens te komen, hopelijk vindt ze snel een manier om er mee om te gaan en/of een oplossing waarbij ze zich gelukkiger voelt.
Wat een mooi stukje… en als het geen fictie is, geef dan je dochter maar een aai over je bol. volwassen worden gaat van au!
hallo Marloes
mijn geluk staat op http://smijling.web-log.nl
mijn verdriet staat er niet bij maar mijn dochter heeft heimwee dus heb ik verdriet om haar
lieve groet yvonne
Een prachtig stukje. Echt uit het leven gegrepen. Ik hoop dat ze de antwoorden vind naar haar geluk.
Mag ik mijn WOW bijdrage neerzetten?
http://henriettes.weblog.nl
@Henriette, de link die je hier achter liet werkt niet. Dit moet het zijn.
http://www.henriettes.web-log.nl/
Ach…ik zie al wat ik fout gedaan heb. Ik ben het streepje vergeten tussen web en log. De www ervoor is dan overbodig.