Had ik vroeger een beeld van grandeur, een soort Hollywood van de lage landen als ik aan Hilversum dacht, dan is die illusie nu voorgoed verdwenen. Het station waar ik de trein verliet was van een troosteloosheid die mij het ergste deed vermoeden. Ik had gelijk. Geen bruisende metropool, geen statige oude gebouwen met prominente namen zoals Gucci of Chanel op de gevels. Een kroeg met een open terras waar een partij muziek van onduidelijke herkomst de aanwezige gasten opriep tot heupwiegende bewegingen. Een oudere man van Arabische afkomst probeerde wanhopig een vrouw over te halen om met hem de dansvloer te betreden. Er was geen beweging in te krijgen. Als ik de smalle straat met de een beetje ranzig aandoende winkeltjes achter me laat, krijg ik een beeld van wat Hilversum ooit geweest moet zijn. Een lange weg met mooie oude bomen en huizen uit de jaren 30.

Ze herkent me niet meteen als ik naar haar voordeur loop. Je ziet dat ze zich afvraagt wie die vreemde vrouw is die daar aankomt. Marina is precies zoals ik me haar had voorgesteld, open, hartelijke en extrovert. Menno en de kinderen verbazen me ook niet. Anna-Maria mijn andere herkenningspunt en Rob, de man zonder log, heeft ook buiten de virtuele wereld een enorm gevoel voor humor en een scherpe tong. Het huis loopt vol, de wijn vloeit en de hapjes zijn niet te versmaden. Voor de tweede keer besef ik dat een bijeenkomst van virtuele vrienden een bijzonder moment is. Een bevestiging van iets dat je eigenlijk al wist. Dit zijn mensen waar ik zonder problemen een feestje mee vieren kan.

NB. Op speciaal verzoek van Anna-Maria zal ik proberen meer afbeeldingen bij mijn logs te plaatsen, maar of dit nou is wat zij in haar hoofd had waag ik te betwijfelen

NB2 Op de terugweg kwam ik hem tegen en ik weet het zeker, Osama Bin Laden woont in Hilversum. Als ik ooit spijt heb gehad dat ik geen camera op mijn telefoon heb dan was het gisteren wel. Ik zal u besparen waarvoor hij mij uitnodigde..