Een kamer met uitzicht op zee, wandelen langs de vloedlijn met je voeten door het zoute koude water. Kinderen die grachten graven rondom zandkastelen en wachten tot de zee zijn werk gaat doen. Schelpen die vragen om te worden opgeraapt. Blote minimensjes, emmertjes in hun hand, hollend op weg naar het wegtrekkende water, achtervolgd door vader of moeder. Liggend op het natte zand wachten tot het water je voeten bereikt om snel weer achteruit te kruipen. Spetteren en spatten tot de ander ook helemaal het water induikt. Na al die jaren spelen ze nog steeds dezelfde spelletjes, zijn de zeefjes, de emmertjes en de schepnetjes nog net zo in trek als toen.

Katwijks witte kerkje, het hofje, de vuurtoren en de steegjes achter de huizenrij. Een kort weekend lang was ik weer kind, samen met mijn broers en zussen. De zon zien verdwijnen achter de horizon. Een oranje gloed schittert op het water. Feest tot klokslag 12, de zondagsrust is hier nog heilig. De wandeling terug, een lange stoet blije mensen. Slapen op het geluid van de golven.

Als ik mijn neus op mijn huid duw en heel diep inhaleer dan reuk ik nog net een klein beetje naar zilte zee.