De schatjes van de overkant zochten naar een lege stoep waar ze hun creativiteit op los mochten laten. Die van mij kon wel een beetje kleur gebruiken en dus was de deal snel gemaakt. Ik een kleurrijke entree en zij een uurtje dikke pret zonder dat een boze buurvrouw later verhaal zou komen halen .Er schijnen namelijk vrouwen te bestaan die niet van gekleurde betontegels houden. Die dan xe2x80x99s avonds, als ze moe van hun grijze kantoorbaan thuiskomen, bij de moeder van de schatjes hun beklag komen doen. Jonge vrouwen, oud voor hun leeftijd, die vergeten zijn hoe leuk de ( fantasie)wereld van een kind is. Hoe dan ook. Mijn stoep staat nu vol met paashazen tot de eerst beste regenbui de kunst wegwast en dat kan nog wel even duren volgens het KNMI.
Er is echter een klein probleem. Voor ze met de stille trom vertrokken, op zoek naar andere maagdelijk grijze tegels hebben ze twee van die enorme, zachtgele krijtstukken laten liggen. Als er iets is waar mijn lichaam heel vreemd op reageert, dan is het krijt. Het idee ze aan te moeten raken vervult mij met afschuw! Koude rillingen lopen door tot op mijn kruin en mijn mond voelt gort droog ook al ik blijf mijn lippen bevochtigen.
Laat ik ze liggen, of trek ik alsnog even aan de bel bij de overburen? Om mezelf niet belachelijk te maken besluit ik tot het eerste. Wie weet voelt iemand anders zich nog wel geroepen om het krijt ter hand te nemen.