een tuin is er dan
er staat de groei van vroeger
groei die komen gaat
wandelen in een tuin
is dwalen in een ruim geheugen
alles heeft herkomst
verre plekken die herinnerd blijven
banden met vrienden
sommigen dood, maar hier onsterfelijk
jaarringen
de tuin ben jij
D Hillenius
Vandaag is het twee jaar geleden. Ondanks dat onze band niet innig was is het gemis intens. Soms wil de telefoon pakken om heel even die stem weer te horen. Het nummer voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Is er een uiterste houdbaarheid voor verdriet?
Marloes 
Ik kan soms nog wel eens de stem van mijn zus horen, hoef ik niet de telefoon voor te pakken, maar als ik gewoon eens eventjes stil ben, hoor ik haar wel eens lachen. Dit soort verdriet is een lang houdbaar product, gaat nooit meer helemaal over, ben ik bang. Sterkte vandaag, Marloes.
Nee, het blijft voor altijd. Het wordt een onderdeel van je. Sterkte Marloes.
ja, even lang als het betreurde geluk heeft geduurd.
Je zult het altijd bij je dragen en op zo’n dag als vandaag extra!
Sterkte, Marloes!
Misschien kan je het verwerken in het hartjes-project zodat je het een speciaal plekje kunt geven??
Het is maar een idee!!
Nee, die is er niet. Sorry.
Nee helaas, maar het hoort erbij en je wordt er sterker van. Sterkte Loes.
Er moet toch iets speciaals tussen jullie geweest zijn. Iets zxc3xb3 speciaal dat het nog steeds bestaat.
Sterkte, Marloes…
( Mooie tekst heb je uitgekozen, trouwens. )
Ik denk niet dat dit verdriet echt over gaat…het slijt misschien wat in de loop der tijd. Aan de andere kant kun je denken dat vreugde en verdriet gewoon bij een mensenleven horen.
Nee er is voor mij geen uiterste houdbaarheids datum voor verdriet, ooit geef je het een plekje,maar die persoon zal je altijd in je hart mee dragen.
Ook dat het met de tijd slijt geloof ik niet meer in door hee veel sterfgevallen in mijn omgeving de laatste jaren. De ene dag gaat het beter dan de andere,maar over gaat het nooit….
Knuffel Astrid
verdriet wordt wel steeds minder…het slijt niet maar wordt begraven onder de vele mooie dingen die het leven ook heeft. Gelukkig maar…
Het verdriet blijft zoals het was maar lijkt kleiner te worden, dus zijn plaats te krijgen door alle nieuwe emoties en gewaarwordingen die er op volgen. Maar het wordt er niets minder om en dat is toch maar goed ook.
Het gemis en verdriet slijt wel wat, maar gaat nooit over. Er zijn van die momenten dat het in alle hevigheid terugkomt. Sterkte !
ja je toren van verdriet die altijd wankel is en af en toe eens instort waarna je weer opnieuw moet gaan bouwen.
Vandaag zat ik op de fiets richting mijn werk en ineens staan de tranen in mijn ogen. Gewoon een liedje wat ik dan hoor op de radio en die mij herinnerd aan de woorden van Kaatje, Ut Paradieske.
Zoiets geks, had totaal niets met het nummer in kwestie te maken maar toch, ineens is het daar. Of als ik een saxofoon hoor, denk ik weer aan die ene client die mij zo dierbaar was en overleed of een jas, een bepaalde manier van lopen. Ineens is ze daar dan weer zo levendig,mijn oma, ze zijn alweer wat jaartjes van ons weg. Dat intense gemis slijt, maar heel soms, zo ineens zijn ze er weer, zo levendig, en dan zijn ook die pijnlijke steken er weer en ook de tranen, soms, zomaar ineens.
Vergeet je morgen je web-verjaring niet? 🙂