xe2x80x9cMama, mama, mamaxe2x80x9d luid roepend roffelt ze van de trap af. xe2x80x9cRaad eens wat ik voor een cijfer gekregen heb?xe2x80x9dZe springt op en neer van opwinding. Een 7 blijkt te laag geraden, een 8 ook. xe2x80x9cIk heb een 8,8 gehaaldxe2x80x9d straalt ze. De overstap van geschiedenis naar literatuur wetenschap is duidelijk een goede keuze geweest. Ze haalt geweldige cijfers en voelt zich thuis in de groep.
Langzaam maar zeker maak ze zich op voor de volgende stap. Steeds vaker heeft ze het over xe2x80x98op kamers gaanxe2x80x99. Zeker als de NS het weer eens heeft laten afweten en ze niet naar haar colleges kan. Haar medestudenten zijn in deze ook een belangrijke factor. Terwijl zij in Utrecht kroegen bezoeken of andere leuke dingen doen, zit zij thuis in Arnhem. Met pijn in mijn hart zal ik haar moeten laten gaan. Haar keuzes zijn niet altijd de mijne, maar mijn liefde voor haar is onbegrensd groot. Tijd om los te laten.
Zij is er duidelijk klaar voor.
Marloes 
Raak, Marloes, want het beeld, het moment, het gevoel toen ik mijn oudste dochter voor het eerst op haar kamer in Amsterdam achter moest laten, haal je hiermee in mij weer helemaal naar boven. Knap hoor!!
Moeilijk he Rob? en dan zijn hier nog niet eens concrete plannen gemaakt.
Ook al weer herkenbaar. Dochter is 22 en staat ook te springen om lekker op zichzelf (wat ze al eens een jaar heeft gedaan maar toen moest ze haar kamer uit). En vermoedelijk gaat ze richting Brabant….en dat is zo verschrikkelijk ver weg….Had het nou niet geschreven. Ik voel wat mineur opkomen.
Maar wel een prima stukje natuurlijk.
Ze heeft toch een goeie basis? Dan gaat het goed ook. En zorgen blijf je je toch altijd maken. Daar ben je moeder voor.
Ach Marloes, je hebt het prima gedaan met je kids toch? Dat komt wel goed. Enne… ik fiets daar ook rond hoor 🙂
Hier op het eiland gaan ze nog vroeger het nest uit, naar een gastgezin. Ook dat gaat goed en ook dat doet (een klein beetje of een groot beetje )zeer.
Het schijnt zo te horen, zij zijn er veel eerder klaar voor dan wij.
@ Toussaint, ik zal er (denk ik) nooit echt klaar voor zijn.
Als ze zich zo goed op haar plek voelt, hoef je je in ieder geval niet teveel zorgen te maken.
Dit geluk heb ik nooit mogen beleven om kinderen te hebben, maar misschien een schrale troost, denk eraan terug dat je zelf ooit je vleugeltjes ging spreiden? Met jou is het ook goedgekomen, en zij zal later weer helzelfde beleven als jullie nu het hoort erbij en ik denk dat het goed is om los te laten (op dat kleine onzichbare draadje na dan)
Poeh! Dat lijkt me heel moeilijk. Ik heb nog geen kids, maar als ik me bedenk dat ik al met buikpijn mijn katten naar een pension breng..
Volgens mij is het hartstikke gezond om het er even moeilijk mee te hebben dat je dochter op kamers gaat!
Komt goed.
Ja, het Grote Loslaten… ik heb nog tien jaar, maar kan er nu al van wakkerliggen.
Hoe oud is ze Loes?
blij dat ze een juiste richting heeft gekozen…de liefde voor woorden heeft ze van jou.
Zware kost hoor, Marloes. En het is te gemakkelijk om te zeggen ‘zo is het leven’…
Ik wens je alle sterkte hoor…
Die ene zin zegt alles.. “Mijn liefde voor haar is onbegrensd groot” maakt me helemaal emotioneel op de zaterdagmorgen. (ja, mxc3xa9t vochtige ogen!) Daar heb je haar mee opgevoed en daarmee gaat ze het redden, en jij dus ook. Ik weet zo goed wat je voelt.. al zijn we hier nog niet aan die stap toe..(gelukkig voor mij).
je eigen kind loslaten is het moeilijkste wat bestaat. Ik heb mijn eerste kind noodgedwongen moeten loslaten toen het op 9 maanden is gestorven. Nu is mijn andere dochter 21 jaar dus al lang volwassen maar ik vind het nog elke dag moeilijk om haar niet te beschermen en haar eigen weg te laten gaan.
Het is als een stuk van jezelf dat je veliest vind ik.
Vol heimwee denk ik soms aan de tijd toen ze nog klein was en ik haar allergrootste schat.
Maar zoals je zegt zie je je kind doodgraag en wil je haar gelukkig zien; Daar hoort loslaten bij ook al breekt je hart in stukken.