Memorie, het woord is bijna zelf in vergetelheid geraakt. Vervangen door herinnering. Zelfde betekenis, minder hoekig. Het rolt over je tong, net als de herinneringen die het oproept door je hoofd golven. Warme zachte of koude harde gebeurtenissen. Langzaam maar zeker worden ze opgebouwd. Ze kennen geen klassenverschil, maken geen onderscheid. Er is voor niemand een ontkomen aan. Wij zijn geen heer en meester, beslissen niet wat verborgen blijft of wat zo nu en dan boven komen mag.

Sommigen achtervolgen ons, spelen met onze emoties, maken bang, verdrietig of juist heel blij, terwijl anderen diep in de spelonken van ons geheugen verborgen blijven, tot een gebeurtenis, een geur een gebaar hen weer boven brengt, ons in verwarring achterlatend. Ook wat wij met grote regelmaat zelf even bovenhalen om te koesteren en dan voorzichtig weer op te bergen bepalen wij niet zelf. Zelfs die momenten worden bepaald door invloeden van buitenaf.

Soms kleuren wij hem zelf een beetje bij, zien hem door beslagen glazen. Poetsen we hem hier en daar een beetje op, halen de scherpe kantjes er van af en toch blijft de originele versie altijd een rol spelen op de achtergrond. In samenspraak met anderen kunnen ze zelfs totaal van samenstelling verschillen. Iedereen bekijkt een gebeurtenis nu eenmaal met andere ogen, geeft er een andere betekenis aan. Wie weet schrijf ik ze ooit nog eens op, al die herinneringen uit mijn verleden Hier en daar ingekleurd, maar gezien door mijn ogen. Zou iemand ze wel willen lezen, mijn memoires?